Życiorys:

Edward Wejner urodził się 1 stycznia 1931 roku Rychłowicach, w powiecie wieluńskim. Jego ojciec był ślusarzem w fabryce maszyn rolniczych, a matka pracowała w gospodarstwie swoich rodziców. W 1935 przybył wraz z rodzicami do Gdyni.

W okresie od 2 września 1949 roku do 2 września 1951 roku był podchorążym Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 3 w Elblągu. W 1951 był dowódcą plutonu piechoty w 43 pułku piechoty w Stargardzie Szczecińskim. Następnie dowodził kompanią obrony przeciwchemicznej w samodzielnym batalionie obrony przeciwchemicznej w Grupie. W 1952 pełnił obowiązki dowódcy baterii 122 mm haubic w 76 Warszawskim manewrowym pułku artylerii w Toruniu. Od września 1953 roku do 1955 roku był wykładowcą taktyki wojsk chemicznych w Oficerskiej Szkole Obrony Przeciwchemicznej w Rembertowie (od października 1954 roku w Krakowie). W latach 1955–1958 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. W latach 1969–1975 dowodził 35 pułkiem desantowym w Gdańsku Wrzeszczu.

W 1975 objął funkcję dowódcy 2 Podlaskiej Brygadą Zmotoryzowaną Wojsk Obrony Wewnętrznej w Białymstoku. Od 1976 do 1978 kierował 14 Mazurską Brygadą Zmotoryzowaną Wojsk Obrony Wewnętrznej w Olsztynie. W 1978 był organizatorem X zmiany Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w Doraźnych Siłach Zbrojnych Organizacji Narodów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. Następnie był szefem sztabu X i dowódcą XI zmiany Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w Doraźnych Siłach Zbrojnych ONZ w Egipcie i Syrii.

W 1979 wrócił do kraju i stanął ponownie na czele 14 Mazurskiej Brygady Zmotoryzowanej Wojsk Obrony Wewnętrznej w Olsztynie. W 1984 roku obronił pracę na temat działań zaczepnych związków taktycznych wojsk lądowych i otrzymał tytuł doktora nauk wojskowych. W sierpniu 1985 objął funkcję dowódcy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSW (oddelegowany z MON do MSW). Funkcję tę pełnił do 4 maja 1992. 31 grudnia tego samego roku zakończył służbę wojskową.

Żonaty z Wandą, córką Stanisława i Marii Świrskich, miał dwoje dzieci.

Pochowany na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku w kolumbarium 22 (A-1-9).

Awanse:

• podporucznik (2 września 1951)

• porucznik (2 października 1953)

• kapitan (12 października 1956)

• major (12 października 1961)

• podpułkownik (1966)

• pułkownik (1972)

• generał brygady (11 października 1986)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1989)

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
• Złoty Krzyż Zasługi (1970)
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1974)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla Obronności Kraju (1984)
• Srebrny medal Za Zasługi dla Obronności Kraju
• Złoty Krzyż „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych” (2005)
• Medal ONZ w Służbie Pokoju (dwukrotnie, 1978 i 1979)
• Wielka złota odznaka honorowa „Zasłużony w rozwoju województwa katowickiego” (1986)
• Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1983)